بسم الله الرحمن الرحیم

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها
که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها
به بویِ نافه‌ای کآخر صبا زان طُرّه بگشاید
ز تابِ جَعدِ مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها
مرا در منزلِ جانان چه امنِ عیش چون هر دَم
جَرَس فریاد می‌دارد که بَربندید مَحمِل‌ها
به مِی سجّاده رنگین کن گَرت پیرِ مُغان گوید
که سالِک بی‌خبر نَبوَد ز راه و رسمِ منزل‌ها
شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحل‌ها
همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر
نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل‌ها
حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ
مَتٰی ما تَلْقَ مَنْ تَهْویٰ دَعِ الدُّنْیا و اَهْمِلْها

چکیده ای از برنامه معرفت، استاد ابراهیمی دینانی و استاد لاریجانی:

ادر: به دُور بینداز، ادامه بده، بچرخان، برای همیشه و دوران دائم.  (ادرار یعنی مداوم)

کأسا: جام شراب

ناول: تناول کن

نافه: مشک

صبا: پیک خوب، نسیمی که پیک حافظ است، پیام های حافظ را می برد و پیام های معشوقش را می آورد.

جعد مُشکینش: زلف مُجَعَد مشکی ( در شعر حافظ علامت کثرت است.)

جرس: صدای زنگ قافله

پیر مغان: راهنما، انسان کامل، ولی خدا

سالِک: کسی که راه را پیموده و فراز و نشیب راه را می داند.

استاد دینانی در ابتدا این شعر را شعر مُلَمَّع خواندند یعنی شعری که در دو زبان یا بیشتر سروده شده باشد.

ایشان فرمودند: آن جا که معرفت نباشد، عشق بی معنا است و اساس عشق معرفت است و بدون معرفت، آنچه هست غریزه است نه عشق.

: کلمه نمود   با بود  فرق دارد. نمود یعنی می نماید، به نظر می رسید اما در واقع اینگونه نبود.

: حافظ از ساقی (خدا) می خواهد با دوران جام به او فرصت یافتن عشق بدهد. یکجور دعا است.

: هیچ فرد عاقلی در این دنیا احساس امنیت نمی کند، جرس فریاد می دارد  در غزل حافظ اشاره به همین مطلب است؛ صدایی که حافظ می شنود نه اینکه همه بشنوند.

: اهل دنیا، بدون شنیدن صدای جرس، در حالیکه احساس امنیت می کنند، می میرند، درست مثل حیوان یا نبات.

: به می سجاده رنگین کن اشاره به این مطلب دارد که هرچه پیر مغان گفت بی چون و چرا بپذیر هرچه که بود.

: فیلسوف می گوید تا جایی که عقل مرا ببرد پیش می روم، اما عارف لزوم نبوت و امامت را در ک می کند و هرچه نبی بگوید گوش می دهد.

نکته ای که در تمام اشعار و غزل های حافظ وجود دارد این است که می، می خانه، معشوق، زلف و … همه استعاره هستند و مراد حافظ معانی دقیق عرفانی است.

وگرنه طبق فرموده جناب استاد، می انگوری پیرمغان ندارد و سالک راه و رسم ندارد، و سختی و مشکلی ندارد و حضوری گر همی خواهی از او غایب نشو حافظ ندارد.

ابیاتی که مرتبط با این غزل بود و در برنامه معرفت، بیان شد:

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن    ظلمانت است بترس از خطر گمراهی

به کویِ عشق مَنِه بی‌دلیلِ راه، قدم          که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد

گرچه راهیست پرازبیم زما تا بردوست     رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

به یاد خدا باشیم…

داعی الی الله

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم

در آیه 83 سوره مبارکه بقره می فرماید: 

« وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ. »

«و (یاد آرید) هنگامی که از بنی اسرائیل عهد گرفتیم که جز خدای را نپرستید و نیکی کنید درباره پدر و مادر و خویشان و یتیمان و فقیران، و به زبان خوش با مردم تکلّم کنید و نماز به پای دارید و زکات (مال خود) بدهید، پس شما عهد شکسته و روی گردانیدید جز چند نفری، و شمایید که از حکم خدا برگشتید.»

میثاق بنی اسرائیل همه این چیزهایی هست که در این آیه آورده و بنی اسرائیل از آن روی برگرداندن و در آیات دیگری می فرماید نتیجه این روی برگردانی قسی القلب شدن آنها و کافر شدن آنها است.

در آیه 63 سوره بقره می فرماید:

« وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ. »

« و (ای بنی اسرائیل یاد آرید) وقتی که از شما پیمان گرفتیم و کوه طور را بالای سر شما برافراشتیم، (و دستور دادیم که) احکام تورات را با عقیده محکم پیروی کنید و پیوسته آن را در نظر گیرید، باشد که پرهیزگار شوید.»

در آیه 74 سوره بقره می فرماید:

«ثمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ مِنْ بَعْدِ ذَٰلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً ۚ وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ ۚ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ ۚ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ ۗ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ.»

« پس با این معجزه باز چنان سخت دل شدید، که دلهایتان چون سنگ یا سخت‌تر از آن شد، چه آنکه از پاره‌ای سنگها نهرها بجوشد و برخی دیگر از سنگها بشکافد و آب از آن بیرون آید و پاره‌ای از ترس خدا فرود آیند. و (ای سنگدلان بترسید که) خدا از کردار شما غافل نیست.» 

خلاصه ای از آیات قبل تا آیه 83، مواردی رو اعلام می کند که خداوند به بنی اسرائیل فضل و رحمت نمود که از خاسرین نباشند.

وقتی که از فرعونیان نجاتشان داد (49)، وقتی که گوساله پرست شدند و آنها را بخشید (52)، کتاب تورات که برای هدایت آنها ارسال شد (53)، درخواست کردند خدا را به چشم سر ببینند و خدا آنها را بخشید (56)، دستور ورود به شهر بیت المقدس به آنها داده شد ولی از ترس در بیابان ماندند و خداوند سایه ابر بر سر آنها قرار داد و نوشیدنی های گوارا برایشان قرار داد(57) خداوند کوه را از جای خود بلند کرد و بالای سر آنها نگهداشت تا قدرت او را ببینند و ایمان بیاورند ولی باز هم روی برگرداندند و خدا آنها را بخشید(64) و وقتی به آنها دستور داده شده بود در روز شنبه به کار مشغول نشوند سعی کردند با ساخت حوضچه ای ماهی ها را برای روز بعد اسیر کنند و خداوند آن گروه را به بوزینه تبدیل کرد تا مایه عبرت بقیه باشد (65) و وقتی امر شدند که گاوی را ذبح کنند سعی کردند با بهانه جویی آن را انجام ندهند و نهایتا انجام دادند و وقتی قتلی در بین آنها صورت گرفت و قاتل خود را پنهان کرد به آنها امر شد تا دم گاو ذبح شده را به مقتول بزنند و او به اذن خدا زنده شد و قاتل خود را معرفی نمود ولی این واقعه هم نتوانست دل های آنها را نرم کند و ایمان بیاورند (74) و بعضی از آنها کتاب هایی نوشتند و به خدا نسبت دادند یا گفتند ما فقط چند روزی عذاب آتش را خواهید چشید.

همه اینها معجزاتی بود که باعث نشد ایمان بیاورند، همانطور که خداوند متعال در آیه 6 سوره بقره می فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ»

اینها فی قلوبهم مرض هستن و فزادهم الله مرضا.

به یاد خدا باشیم…

داعی الی الله

سلام 

تو ایتا توی یه کانال عضو شدم از سر کنجکاوی

«کانال تخصصی شهید رابع، شیخ فضل الله نوری»

اولین مطلبی که از کانالشون خوندم باعث شد برم پی وی ادمین و هرچی از دهنم درومد به بنده خدا گفتم.

ایشون با آرامش در جواب به سری مطالب برام فرستادن که بخونم و بدونم و بعد دوباره نظر بدم.

مطلبی که باعث ناراحتی من شده بود توهین کردن کانال به جناب آخوند خراسانی بود که حتی بعد از همه چیزهایی که در مورد قضایای مشروطه و رفتارهای ایشون شنیدم هنوز هم فکر می کنم حقش نیست که بهش توهین بشه

ولی اون موقع از اون ادمین محترم عذرخواهی کردم و حسم به کانالشون خوش بینانه تر شد.

امروز یه مطلب از این کانال خوندم  که خیلی فکرم رو درگیر کرد و روم اثر گذاشت؛

نوشته بود فرزند شیخ فضل الله که مهدی نام داشته، با اینکه معمم بوده و تحصیلات حوزوی داشته، خیلی دنبال بالا بردن سطح سواد خودش نبوده و از جوانی با افرادی معاشرت داشته که فرنگ رفته و به اصطلاح روشن فکر بودن.

برداشت من این بود که  داشت سه تا چیز رو به عنوان دلایل ناخلف شدن مهدی عنوان می کرد:

1. اینکه دنبال پیشرفت تو مسیر دین نبوده، دنبال تحصیلات عمیق و دقیق حوزوی نبوده، دغدغش اسلام نبوده.

2. تو جوونی با افرادی معاشرت داشته که هم فکر خودش و خانوادش نبودن و روش تاثیر گذاشتن و باعث شدن بخواد شبیه اونا بشه.

3. نکته سوم که البته درباره مهدی نوشته نشده بود اما من فکر کردم شاید این حس تو مهدی هم بوده اینه که نوشته بود در دوران مشروطیت شرایط یه جوری بوده که افرادی که مخالفت می کردن یه جورایی از طرف قدرت اون زمان منفور و در خطر بودن و خیلی از بزرگان هم با وجود اینکه می دونستن حق با شیخ فضل الله هست، محافظه کارانه عمل می کردن و همراهی خودشون با نظر شیخ رو نشون نمی دادن.

یاد زمانی افتادم که تو کشور آشوب به پا شده بود سر مساله حجاب و امر به معروف و اینها

اون زمان حسی که من داشتم این بود که می ترسیدم از منفور بودن، منفور مردم بودن. وقتی می رفتم تو خیابون با چادر و ساق و روسری محکم بسته شده، بعضی یه جوری نگام می کردن که حسم این بود که فکر می کنن من مهسا امینی رو کشتم یا من از اون دسته آدمایی هستم که باعث مرگش شدن یا یه همچین چیزایی.

سعی می کردم کمتر بیرون برم…

منم یه آدم محافظه کار هستم. این تو خون من هست. نمی تونم همه خاطراتی که از این محافظه کار بودن خودم دار رو بنویسم خیلی زیاده و شاید خیلی ارزشمند نباشه ولی این چیزی هست که در باره خودم میدونم.

خوندن این مطلب باعث شد یادبگیرم همیشه محافظه کار بودن خوب و عاقلانه نیست. شاید عقلت داره به خاطر ارزش هایی که به اشتباه بهش یاد دادی این حکم رو میده، شاید یادش دادی ارزش جان خودت بیشتر از جان بقیه هست. مسلما ارزش جان شیخ فضل الله از جان کسانی که اون زمان بودن و ازش حمایت نکردن بیشتر بوده. حمایت نکردن اونا باعث شد شیخ فضل الله غریب بمونه و درک نشه و حرفای حقش فهمیده نشه و آدم بده داستان تو اون زمان اون جلوه داده بشه؛ هرچند الان که سالها می گذره پرده ها کنار رفته و همه می دونن چه فرد باهوش و عاقلی بوده و چقدر حرفاش حق بوده، اما شاید محافظه کار نبودن آدمای زمانش وحمایت اونا می تونست تاریخ رو جور دیگه ای رقم بزنه؛ یه جوری که جای حسرت کمتری داشته باشه.

یاد واقعه کربلا افتادم و حمایت نکردن کوفیان محافظه کار از امام حسین ع، البته که بلا تشبیه ولی گویا ما هیچوقت عبرت نمی گیریم.

شاید چون نمی تونیم درست تشخیص بدیم. درست تشخیص دادن سخته. یاد تذکر رهبری افتادم «بصیرت»!

یه تصاویری تو ذهنم داره اذیتم می کنه، تصویر مهدی فرزند ناخلف شیخ فضل الله که پای چوبه دار پدرش شروع به رقصیدن کرده، (امیدوارم اون لحظه پدرش این رو ندیده باشه) و یه تصویر بی ربط شایدم با ربط به این قضیه، تصویر زنی که تو حیاط خونه خودش دست به خود سوزی زده

هر دو تای اینها خیلی قدیمی هستن، قبلنا مردم این کارا رو می کردن فقط برای اینکه فکر می کردن اهمیت داره مردم بدونن که مثلا اون زن خوشبخت نبوده، اگه برای دونستن مردم نبود که خودکشی راه های آسون تری هم داشت که حداقل مردنت بدترین شکل ممکن نباشه، یا رقصیدن پای دار پدر، دلیل دیگه ای جز اینکه می خواسته همه فکر کنن اون شبیه پدرش فکر نمی کنه که یه وقت خودش رو به دار نکشن داشته؟ شاید از ترسو بودنش بوده شایدم برای اینکه دوست داشته محبوب باشه یا دست کم مقبول. نمی تونسته واقعا خوشحال باشه یا حتی اگه خوشحال بود لازم نبود نشون بده، اینکه انتخابش نشون دادن این تظاهر به خوشحالی بوده حتما یه دلیلی داشته.

فکر می کنم قابلیت هر دو تای این کارها رو تو خودم می بینم. اگه تغییرات کمتری کرده بودم و کمتر مطالعه و فکر کرده بودم شاید این کارا از منم بعید نبود. فکر می کنم این کار خوبی نیست که با آدمای بد احساس هم زاد پنداری کنی و درکشون کنی. یادم نیست کجا خوندم ولی فکر میکنم این بده. برای مطلب بعدی سعی می کنم در مورد این مساله بخونم و به یه نتیجه ای برم و اینجا هم بنویسم

که درک کردن اونایی که بدترین کارها رو کردن، کار درستی هست از نظر اسلام؛ یا نه بدون اینکه به دلیلش فکر کنی که چرا همچین کارایی کردن باید محکومشون کنی

شاید تبری جستن همین معنا رو بده. باید برم دنبالش و بخونم. بعدا دربارش می نویسم ان شاالله

به یاد خدا باشیم…

داعی الی الله

سلام

بالاخره سی ساله شدم. اصلا حس خوبی نداره ولی مجبوری قبولش کنی.

فقط حس نیست حتی وقتی جلو آینه میری  یا عکس میندازی هم متوجه تغییر میشی.

وقتی بیست ساله میشدم حس میکردم دیگه دارم بزرگ میشم از بچه بودن بیرون میام ولی الان که دارم سی ساله میشم حس میکنم قراره خیلی زودتر از چیزی که انتظارش رو دارم پیر بشم و همیشه همین طوری نمیمونم.

خیلی وقتا در مورد اینکه چرا من به ثبات عقیده نمیرسم، چرا تکلیفم با خودم روشن نیست، چرا همیشه در مورد همه چیز مردد هستم، تو عذاب بودم؛

یادمه بارها اینو از گوگل پرسیدم و در جواب بهم گفت همه اینا مربوط به قبل از سی سالگی هست و وقتی سی ساله بشی به ثبات عقیده بیشتری می رسی.

یا این مقالات روم اثر گذاشتن یا اینکه واقعیت بوده یا اینکه دیگه خدا دلش برام سوخته و یه ذره بهم عنایت کرده و آرومم کرده

بهرحال قراره از این به بعد بنویسم چون اگه ننویسم یادم میره.

هیچوقت سراغ دفتر خاطراتم نمیرم پس اونجا نوشتن فایده نداره  اگه از خونه بیرون باشی و بخوای بنویسی نمیتونی چون دفترت تو خونه هست پس  اینجا نوشتن بهتره.

البته یه کم ترسناک هست چون افکاری که تو خودت پنهان نگه می داری رو داری جایی می نویسی که هرکسی که اراده کنه می تونه خیلی راحت بخونه ولی اگه بخوام خوشبین باشم، کی دنبال اینه که بفهمه تو سر من چی میگذره، کی حوصله خوندن داره، همه فقط دنبال فیلم های تاثیر گذار کوتاه هستن.

لطفا اگه یه روزی این مطلب رو خوندی و منو می شناختی منو قضاوت نکن و فقط امین باش، امین اسرار.

پس با آرامش خاطر می نویسم برای خودم به امید پیشرفت

بسم الله الرحمن الرحیم…

سلام

فقه 10 میخوندم 

دومین مساله ساعت ها برام فکر و خیال ساخت

غیبت بود مساله دوم

یکی از ادله حرمت آیه 12 سوره حجرات بود:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ۖ وَلَا تَجَسَّسُوا

وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا ۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ ۚ

وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ

این آیه از اون آیه هاست که من خوشم میاد، آسون میگه چی میخواد ازت، تکلیفت رو مشخص میکنه هرچند اون تکلیف خیلی آسون نیست اما همین که آسون گفته شده رو دوست دارم

ولاتجسسوا   منو به این فکر انداخت که اوایل ازدواجم چقدر تجسس میکردم تو گوشی همسرم!!!  نمیدونم شما هم این کارو کردید یا نه

از وقتی بچه دار شدم دیگه وقت نکردم این کارو بکنم و کم کم برام بی ارزش شد  دیگه برام مهم نیست و خیلی خوشحالم

البته متوجه شدم همسرم خوشحال نیست  احساس میکنه خودش برام بی اهمیت شده درحالیکه کارهاش برام مهم نیست حالا هرکاری که باشه، قبلا احساس میکردم هرکاری اون بکنه انگار ارزش و شخصیت منم نشون میده درحالیکه الان نظرم اینه که هرکاری بکنه تربیت و تقوا و شخصیت خودش رو نشون میده نه منو

بهرحال که تنها جایی که من تجسس کردم اینجا بوده و الان دیگه نمیکنم

به ظن هم اهمیت نمیدم و تقریبا میشه گفت کار هیچ کس برام مهم نیست و اهمیت نمیدم

غیبت میکنم ماهی یه بار  غیبت یه سری افراد مشخص که البته فقط به همسرم ممکنه بگم یا نگم  اینم برای اینکه دلیل کم کردن رفت و آمد رو بدونه و انتظار بیشترش رو نداشته باشه که البته بی فایده هست و فقط بار گناه خودم رو سنگین تر میکنم

تو کتاب نوشته حتی اگه قصدت غیبت نباشه و هر قصد دیگه ای باشه  باز هم این کار حرامه

رباترین ربا در باب آبروی مردم است.

غیبت کننده ای که توبه میکند آخرین کسی است که وارد بهشت میشود و اگر توبه نکند اولین کسی است که وارد جهنم میشود

غیبت مجنون و دیوانه هم حرام است.

غیبت بچه غیر ممیز که از شنیدن غیبت ناراحت میشود هم حرام است.

و کوتاه کنم سخن که اصل مطلب  اون آیه زیبا بود که بالا آوردم 

به یاد خدا باشید…

داعی الی الله