حضرت سیّدالشّهداء«سلام‌الله‌علیه» در روز عاشورا و پس از شهادت همۀ اصحاب و یاران، یعنی در آن موقعیّت حساس، که لازم است مهم‌ترین و حساس‌ترینِ مطالب بیان شود، آخرین وصیّت خود به فرزند برومندشان که در حقیقت آخرین وصیّت ایشان به شیعیان و بلکه بشریت است را چنین بیان می فرمایند:

«یَا بُنَیَّ إِیَّاکَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَا یَجِدُ عَلَیْکَ نَاصِراً إِلَّا اللَّهَ‏»[۲]
ای فرزندم، از ظلم به کسی که در برابر تو، یاری کننده‌ای جز خداوند ندارد، بر حذر باش.

چند سال پیش یه فیلمی در فضای مجازی دیدم که یه مادر بچه خودش رو با یه چیزی مثل نمیدونم سیم فلزی بزرگ نمیدونم چی میزد! تو یه جای باز بودن مثل کوچه و بچه حدودا 5 ساله بود. به نظر هندی میومدن. مادر بچه رو میزد و بچه چند قدمی با گریه فرار میکرد و باز برمیگشت نزدیک مادر.

دلم خون میشه وقتی به اون فکر میکنم. اون فیلم برای همیشه روح منو آزار میده ولی درس بزرگی بود…

واقعا حیف از کلمه مادر هست که برای بعضی از مونث ها به کار ببریم.

هروقت پسرم یه کار بد و خطرناک میکنه، میرم حواسشو پرت میکنم و میگم « نه، اجازه نیست» و یاد گرفته که نه اجازه نیست یعنی نباید این کارو بکنه و وقتی بهش نگاه میکنم فقط یه چیز میبینم:

طفلی که یاری کننده ای جز خدا نداره.